یه گوشه کِز کرده بود و چِشاش داشت دودو میزد ... تمامِ تنش کوفته شده بود
و نَفَسِش به شماره افتاده بود ...یه جورایی می‌شد گفت که اوراقِ اوراق شده بود ...
چشم تو چشم قاتلش داشت نفسایِ آخرش رُ می‌کشید ...
دوست نداشت بمیره اونَم فقط برایِ اینکه دلش یه تیکه کیک خواسته بود !!!
می‌دونست که پاش رُ از گِلیمش درازتر کرده بود اما خُب اونم دل داشت ، منصفانه
نبود که به خاطرِ یه تیکه‌ی کوچیکِ کیک تا مرزِ مُردن پیش بره ...
چِشاش گِرد شد وقتی سایه‌ی سنگینِ مگس‌کُش رُ رویِ خودش احساس کرد ،
این آخرین تصویری بود که مگس از زندگی‌ش دید !!!
دلم لَک زده برایِ ، لکه‌یِ رویِ پیراهن !
دلم لَک زده برایِ ، کودکانه خندیدن
دلم لَک زده برایِ ، خاک بازی و تنبیه
دلم لَک زده برایِ ، بی بهانه لَج کردن
دلم لَک زده یک‌بار ، بی‌هوا بغلم کنی
دلم لَک زده برایِ ، خالصانه بوسیدن
دلم لَک زده برایِ ، لباسهایِ چروکیده
دلم لَک زده برایِ ، عریانی پوشیدن !
دلم لَک زده برایِ ، قول‌های کوچکِ تو
دلم لَک زده برایِ ، شادیِ بزرگِ من
دلم لَک زده بی‌تکلُف ، کنار تو بشینم
دلم لَک زده برایِ ، "شما" را "تو" گفتن !
چه بیرحمانه در انزوایِ عدالتِ چشمانت محکوم شدم ، وقتی چشمانت رنگی از انصاف نداشت ...
و قفس نهایتِ لطفِ چشمانِ بلند پروازت بود برای بالهای شکستهام ، وقتی که پرواز نهایتم بود برای با تو بودن ...
رسیدم اما ، شکستم وقتی که تحقیر نهایتِ لطفِ تو بود برای پرهایِ سوختهام ...
تمامِ لذتِ سفر به یک لبخند بود که با پوزخندی تباه شد ...
رفتن ، رسیدن است ...
شهر خورشید مرا میخواند
آسمان می‌داند
همهی پنجرههام
رو به سمت ابدیّت باز است
به لبِ مرغِ زمان ، آواز است
تیکُ تاکش نُتِ موزونِ شب است
نبضِ شب در تپش است
گرمی و داغیِ روز ، از دهان افتادهست !
قلبِ نیلوفریِ چلچلهها
در تَب و تابِ خدا میکوبد
آخرین شعلهی خورشید فروکش کردهست
طبلِ شب میکوبد
تَبِ خورشید مرا میگیرد
خواب در بستر من میمیرد
به افق مینگرم
آسمان آلودهست ، اَبر هَم فرسودهست
روشنی در جدلی سُرخ به مقتل رفتهست
طبل شب میکوبد ، روشنی میمیرد
واپسین شعلهی نور ، در پَسِ بُهتِ افق ، به زمین میریزد ...
باغچه ، خاموش است
کوچه هم آرام است
چادر شب به سَر ِ هر بام است
ناگهان میبینم
مرغِ شب میخواند ، شبپَره رقصان است
بَزمِ شب در راه است ، گُلِ شببو هر سو
شاد و دست افشان است
ماه هم میخندد و به من میگوید :
شب زُلال و همه جا یک رنگ است
در میان دل شب ، همگان یک رنگند
رنگ و یک رنگی و هم رنگی و رنگا رنگی
همگی یک رنگ است
مابقی هرچه که هست
خندهی نیرنگ است .
توي كوچه رهگذر
گفت با خودش
خانهام كجاست ؟
* * *
سكوتِ حوض شكست ، با صداي دَر
سايه رفت ، توي باغچه ، زيرِ قامتِ درخت
و جغجغه سُرود
باز هم شعر شاد
مُرد خلوتِ خروس ، با صدايِ تَق و تَق
چكه كرد شيرِ آب
بلبلي پريد ، رويِ بندِ رَخت
روسري نَفس كشيد!
دوچرخه زَد ركاب ، سويِ آفتاب
روي پُشتِ بام
كودكي دويد ، در پيِ خُدا
دَر گشوده شد ، به دستِ نور
گفت رهگذر :
خانهام كجاست ؟
كودكي دويد ، در پيِ خدا ، شاد و بي ريا
در نگاهِ او ، موجي از اميد ، ساده و سپيد
خندههاي او ، خندههاي شاد ، همنَوايِ باد
پاكي دلش ، دانههايِ آب ، نور آفتاب
چشمههاي شوق ، از دلش روان ، بر دو چشم جان
از لبان او ، نغمهي وصال ، برگرفته بال
چهرهاش شكُفت ، در بَرِ پگاه ، مثلِ بدرِ ماه
همنوايِ او ، زندگي سرود ، نغمهي وجود
كودكِ دلم ، از خودش بُريد ، تا به "او" رسيد .
تا حالا شده به افتخاراتتون فکر کنین ؟
تا حالا شده دقت کنین که چقدر از این افتخارات رُ خودتون به دست آوُردین ؟
شما چقدر دخیل بودین در اینکه در کدوم شهر یا کشور به دنیا بیاین ؟؟
نمیدونم اما من به ایرانی بودنم افتخار نمیکنم ، چون هیچ نقشی در ایرانی بودن خودم نداشتم ...
من در ایران متولد شدم پس ایرانیم مثله خیلیای دیگه که توُ خیلی جاهای دیگه به دنیا اومدن بدون اینکه ازشون سوال بشه که آیا این منطقهی جغرافیایی رُ دوس دارن یا نه ...
من چه برتری بر یک افغانی ، عراقی ، آفريقایی و ... دارم و یا یک اروپایی چه برتری بر من داره ؟؟؟
من حتی به مسلمون بودنم هم افتخار نمیکنم چون مسلمون ( شناسنامهای ) به دنیا اومدم ...
این مهم نیست که کجا و با چه مرام و مَسلکی به دنیا بیای ، مهم اینه که انسان باشی ، یک انسان متعهد به هم نوعش ، یک انسان با وجدان پایبند به اخلاق و ارزشهای انسانی که خداوند توُ وجود همهی انسانها قرار داده و ازشون خواسته که رعایت بکنن ...
خداوند در قرآن میفرمایند :
یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاکُم مِّن ذَکَرٍ وَأُنثَى وَجَعَلْنَاکُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاکُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ خَبِیرٌ
"اى مردم! ما شما را از مرد و زن آفریدیم و شما را ملت ملت و قبیله قبیله گردانیدیم تا یکدیگر را بشناسید ، در حقیقت ارجمندترین شما نزد خدا پرهیزگارترین شماست بىتردید خداوند داناى آگاه است"
( البته واسم خوشاینده که یک ایرانی مسلمون هستم اما افتخاری برام نداره ... )
زمین پُر از جسد بود ، جسدای سوخته و نیمه سوخته ... از کَلهی بعضیهاشون هنوز داشت دود بلند می‌شد !!! یه نفر هم بالای سَرشون ایستاده بود ،با پیشونیای چین خورده صورتی برافروخته و رگهایی بیرون زده ...
یکی دیگه رُ به آتیش کشوند اما صدایی ازش در نیومد ، چه سوختن بی صدایی !!! اصلاً از هیچ کدوم از قربانیا صدایی در نمیاومد آروم آروم میسوختن و دود میشدن ......
اِهه اِهه اِهه ... این صدای سرفههای مرد بود که سکوت رُ میشکوند ... آروم داشت به سوختن آخرین قربانیش نیگاه می‌کرد که یهو احساس سوزشی توُ قلبش پیچید ... انگار داشت میسوخت ، انگار از کَلهی خودش هم داشت دود بلند می‌شد ... به خودش پیچید و افتاد کنار جسدها ، کنار تَه سیگارای روی زمین ...
این بار این خودش بود که مثه ته سیگاراش ، به آخر رسیده بود و عزرائیل داشت بهش نیگاه می‌کرد و لبخند زنون یه سیگار دیگه رُ روشن می‌کرد و به آرومی پُک میزد ...
(١)
پناه من
چشمان سیاه تو اند
که بی طلوع میدرخشند ...
***********************************************
(٢)ترانه ، بایدش سرود
سکوت ، بایدش شکست
بغض ، بایدش دَرید
و عشق .... بایدش گذشت ...
***********************************************
(٣)
جرم تو افزونتر از جرم من است
جرم من دل بستن و جرم تو دل بشکستن است ...
