دلم لَک زده برایِ ، لکه‌یِ رویِ پیراهن !
دلم لَک زده برایِ ، کودکانه خندیدن
دلم لَک زده برایِ ، خاک بازی و تنبیه
دلم لَک زده برایِ ، بی بهانه لَج کردن
دلم لَک زده یک‌بار ، بی‌هوا بغلم کنی
دلم لَک زده برایِ ، خالصانه بوسیدن
دلم لَک زده برایِ ، لباسهایِ چروکیده
دلم لَک زده برایِ ، عریانی پوشیدن !
دلم لَک زده برایِ ، قول‌های کوچکِ تو
دلم لَک زده برایِ ، شادیِ بزرگِ من
دلم لَک زده بی‌تکلُف ، کنار تو بشینم
دلم لَک زده برایِ ، "شما" را "تو" گفتن !
چه بیرحمانه در انزوایِ عدالتِ چشمانت محکوم شدم ، وقتی چشمانت رنگی از انصاف نداشت ...
و قفس نهایتِ لطفِ چشمانِ بلند پروازت بود برای بالهای شکستهام ، وقتی که پرواز نهایتم بود برای با تو بودن ...
رسیدم اما ، شکستم وقتی که تحقیر نهایتِ لطفِ تو بود برای پرهایِ سوختهام ...
تمامِ لذتِ سفر به یک لبخند بود که با پوزخندی تباه شد ...
رفتن ، رسیدن است ...
شهر خورشید مرا میخواند
آسمان میداند
همهی پنجرههام
رو به سمت ابدیّت باز است
به لبِ مرغِ زمان ، آواز است
تیکُ تاکش نُتِ موزونِ شب است
نبضِ شب در تپش است
گرمی و داغیِ روز ، از دهان افتادهست !
قلبِ نیلوفریِ چلچلهها
در تَب و تابِ خدا میکوبد
آخرین شعلهی خورشید فروکش کردهست
طبلِ شب میکوبد
تَبِ خورشید مرا میگیرد
خواب در بستر من میمیرد
به افق مینگرم
آسمان آلودهست ، اَبر هَم فرسودهست
روشنی در جدلی سُرخ به مقتل رفتهست
طبل شب میکوبد ، روشنی میمیرد
واپسین شعلهی نور ، در پَسِ بُهتِ افق ، به زمین میریزد ...
باغچه ، خاموش است
کوچه هم آرام است
چادر شب به سَر ِ هر بام است
ناگهان میبینم
مرغِ شب میخواند ، شبپَره رقصان است
بَزمِ شب در راه است ، گُلِ شببو هر سو
شاد و دست افشان است
ماه هم میخندد و به من میگوید :
شب زُلال و همه جا یک رنگ است
در میان دل شب ، همگان یک رنگند
رنگ و یک رنگی و هم رنگی و رنگا رنگی
همگی یک رنگ است
مابقی هرچه که هست
خندهی نیرنگ است .
توي كوچه رهگذر
گفت با خودش
خانهام كجاست ؟
* * *
سكوتِ حوض شكست ، با صداي دَر
سايه رفت ، توي باغچه ، زيرِ قامتِ درخت
و جغجغه سُرود
باز هم شعر شاد
مُرد خلوتِ خروس ، با صدايِ تَق و تَق
چكه كرد شيرِ آب
بلبلي پريد ، رويِ بندِ رَخت
روسري نَفس كشيد!
دوچرخه زَد ركاب ، سويِ آفتاب
روي پُشتِ بام
كودكي دويد ، در پيِ خُدا
دَر گشوده شد ، به دستِ نور
گفت رهگذر :
خانهام كجاست ؟
