هم باید دیگران رُ ندیده نگیری و هم باید اگه ندیده شدی هیچی نگی و خَم به ابرو نیاری ، هم باید دوست داشته باشی و هم اگه دوستت نداشتن اهمیتی ندی و کَم نیاری ، هم باید به حرفای دیگران دقیق و مو به مو گوش بدی و با اونا همدردی کنی و کمک فکری بدی بهشون و هم اگه حرفات شنیده نشد و بهشون توجهی نشد هیچی نگی و ...
چرا همیشه واسه خودمون بهترین ها رُِ میخوایم و توقُعاتمون فراوونه اما وقتی نوبت به دیگران میرسه یه جورایی باری به هر جهت از سَرِ خودمون وا میکنیم و به حداقلها بسنده میکنیم ؟ تازه اونوقت توقع هم داریم که کارِ حداقلِ ما ، واسه طرف مقابل حداکثر جلوه بده و کلی هم ازَمون سپاسگزار باشه !!!
چرا اون واژههایی رُ که دوس نداریم دیگران در مورد ما بکار ببرن ، به راحتی واسه دیگران بکار میبریم و خودمون رُ هم واسه اینکار محق میدونیم !؟!!
واقعاً این جملهاز بزرگان دینمون تامل برانگیز و زیباست :
هر چیزی رُ که واسه خودت میپسندی ، واسه دیگران هم بپسند و هر چیزی رُ که واسه خودت نمیپسندی واسه دیگران هم مپسند .
