مي‌دونم كه زبان ِ اين شعر قديميه، اما حسي بود كه نوشتم...
بغض ِ فرو خورده‌ي من آب شو/ بار ِ دگر فرصتِ روييدن‌ست
در هوس ِ رخوتِ لبهايِ تو/ خاكِ لبم تشنه‌ي بوسيدن‌ست
بار ِ دگر باز نفس تازه كن/ تا كه نفس‌بخش ِ وجودم شوي
در گذر از بغض ِ نفس‌گير ِ من/ خالي از آن چيز كه بودم شوي
از سخن ِ حق اَگَرَم نگذريم/ ناز ِ صدايِ تو مرا خام كرد
راهِ درازي كه نپيموده‌ام/ يكسره درگير نفس‌هام كرد!
فاصله‌ي من به تو نزديك نيست/ عمر ِ درازي‌ست كمي بيشتر
عشق ولي فاصله را كم كند/ شعبده بازي‌ست كمي بيشتر!
اولِ راهم تو ولي دورتر/ منتظرم باش كه راهي شدم
شعر تو شد بغض ِ فروخورده‌ام/ عاقبت آن چيز كه خواهي شدم
تشنه‌ترين تشنه‌ي بوسيدنم/ فرصتِ روييدنُ از من نگير
مكث كن آن لحظه كه غرق ِ تواَم/ لذتِ بوسيدنُ از من نگير.
