یه سخنی هست که من خیلی دوسش دارم ، نمیدونمم از کیه اما خوب فرقی هم نمیکنه که گویندهش کیه مهم خودِ کلامه نه گویندهی کلام و اونم اینه : خدای هر کسی به اندازهی باور اون شخص بزرگ و توانمنده ...
ما اگه تصورمون از خدامون هر چی که باشه به همون اندازه خواسته هامون ازش هم کم و زیاد و کوچیک و بزرگ میشه ، اگه ما باور داشته باشیم که خدایی که باورش داریم بسیار بزرگ و توانمنده و قادر به انجام هر کاری هست و ما هم مخلوق همون خدای بزرگ و توانمندیم پس خواستههامون هم به همون اندازه بزرگ و با ارزش میشه ازش و مطمئنیم که اگه تلاش کنیم اون قادر توانا مسیر رُ بهمون نشون میده تا سر منزل مقصود ...
فقط کافیه که بخوایم و به امیدِ اون حرکت کنیم در مسیرهای بزرگ ، یقیناً اون خودش دست ما رُ میگیره و راه رُ نشونمون میده و اونجاهایی هم که کم میاریم کمکمون میکنه ...
برای طی کردن مسیرهای بزرگ ، باید اولین قدم رُ برداریم ، پس از همین الان قدم اول رُ بردار ...لبخند
۱۳۸۷ آبان ۱۵, چهارشنبه
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر