در طلوع شب
که مردِ خسته از آواز خفاشان هراسش نیست
سایهای لرزان به روی ماسههای خیس ساحل
ردِّ خونآلود و سرد مُردهای را بوسه میزد
بر گلوگاهِ نگاهِ پیکرِ آغشته در خونش
جایِ گرمِ بوسههایِ نِشتری بُرّان نمایان بود
سرخیِ فوارهی خونابههای مانده بر رُخسارِ سردش
آبیِ دریایِ چشمِ بیفروغ و بستهاش را محو میکرد
اینچنین مُردار بی تابوت
بر روی سریرِ نرم دستِ مردِ خسته
چون گُلی پژمرده میماند
که از فریادِ سردِ بادِ پاییزی
پَرَش بشکسته از خود رَسته میلرزد
و با آوازِ مغموم ، عاشقِ خسته
چنان رامشگران مست میرقصد
در آن هنگام فریاد جگرسوزی زِ آن سوی زمین برخاست :
ای تقدبرِ ظلم آیینِ من !
رسواگرِ دیرینِ من !
تا به کی باید چنین خاموش از تب خال رسوایی
به لبهای به خون آغشته بودن ؟
تا به کی باید چنین آشفته بودن ؟
تا به کی باید چنین بیهوش بر سنگِ مزارِ پاکِ معشوقه
غریقِ چشمهای خویش بودن ؟
تا به کی باید چنین بر صفحهی شط رنجِ عشقش
مات و هردَم کیش بودن ؟
تا به کی باید چنان درویش بودن ؟
تا به کی باید که دل پُر ریش بودن ؟
.
.
.
در غروب شب
دو تن بی جان به روی ماسههای خیس ساحل
خفتهاند آغوش در آغوش
دو تن خفته
میان گرمِ آغوشِ صدف خاموش ...
دو تن کاوازِ وصل داغشان
زان سوی دریا میرسد بر گوش ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر