قانون سوم نیوتن ...

هر عملی یک عکس‏العملی دارد ، مساوی و در خلاف جهت آن .

حتماً این قانون رُ به کرِّات تو دوران تحصیل ، تلوزیون و یا از این و اون شنیدید و شایدم تو صحبتامون به نوعی ازش استفاده کردیم مثلاً : هرچی عوض داره گله نداره ، از هر دستی بدی از همون دست می‏گیری یا زدی ضربتی ، ضربتی نوش کن ...

آیا تو روابط انسانی هم این قانون رعایت می‏شه ( یا باید رعایت بشه ) ؟؟؟ یا فقط تو سیستمهای مکانیکی و صُلب بطور کامل رعایت می‏شه ؟

مسلماً اونجایی که پای حق و حقوق موجودات زنده ( به خصوص انسان ) مطرحه ، باید تمام ابعاد جسمی و روحی اون در نظر گرفته بشه و عکس‏العمل مناسبی هم درپی داشته باشه البته وقتی پای انسان و روابط انسانی در میون میاد می‏شه گفت که قضیه یه جورایی فرق می‏کنه ...

قطعاً اگر قرار بود تو روابط انسانیمون مثل قوانین خشک فیزیکی رفتار کنیم یعنی اونجایی که می‏تونیم در جواب یه حرف تند ، یه توهین ، ما هم مقابله به مثل کنیم می‏شدیم مثه آدم آهنی ( عاری از هر نوع احساس ) ، اون وقت دیگه واژه‏هایی مثه " گذشت " و " بخشش " بی معنی می‏شد و دیگه واسمون لذتی نداشت ...

گفتم لذت ! یعنی می‏شه لذت خوردن یه بستنی تو این هوای گرم رُ با لذت بخشش خطای دیگران مقایسه کرد ؟؟!! ...

البته هممون می‏دونیم که ماهیت وضع قوانین برای ایجاد ثبات ، نظم و جلوگیری از اعمال نظرات شخصی آدماس و واسه همینه که بصورت کلی و با در نظر گرفتن نفع جمع و بر مبنای اصول اخلاقی و انسانی وضع می‏شن و همین مسئله باعث می‏شه که به نوعی خشک و خشن به نظر برسن اما در نهایت اون شخص آسیب دیدس که می‏تونه از حق خودش بگذره یا اجازه بده قانون اجرا بشه ، خوب این حق قانونی ماست که جبران خسارت بشیم اما خسارت روحیمون رُ با چه معیار و ترازویی می‏شه سنجید ؟؟ همون چیزی که ما بهش می‏گیم حق‏الناس ، که هم شامل حقوق مادی می‏شه هم حقوق معنوی که فکر می‏کنم چون قابل جبران نیست فقط باید طرف خسارت دیده از حقش بگذره و به اصطلاح حلال کنه ...

من فکر می‏کنم یه چیز متفاوتی تو معنای " بخشش " نهفته‏س ، یه جورایی تصورم اینه که وقتی ما به دنیا میایم روح انسانیمون مثه یه پازل از هم پاشیدست ، ما در طول زندگیمون این فرصت رُ داریم که بواسطه انجام دادن یا ندادن یک سری از کارهای درست انسانی و اخلاقی ( پرورش فضایل اخلاقی ، کسب علم ، خدمت به نوع بشر و ... ) تکه‏های این پازل رُ دونه دونه سر جاش بچینیم تا کم کم روح انسانیمون شکل بگیره همون انسانی که خداوند عالم هستی ، فقط به خاطر خلقت اون بود که به خودش تبریک گفت ...