درين كُمايِ زندگي
كه نبض ِ لحظه در سكوت شعر ِ من نمي‌تپد
كسي صداي ِ لهجه‌ي قديمي ِ مرا
كه بوي ِ آب و كاه‌گِل مي‌دهد، شنيده است ؟
تار و پودِ اين صدا
بوي ِ داغ ِ نانِ تازه مي‌دهد كه مادرم
به شوق ِ دست‌رنج ِ مردِ خانه‌اش
و عشق ِ كودكانِ خويش، پخته است
صدا، صدايِ زندگي‌ست
صداي ِ آب و گِل كه سهم ِ خاكي ِ من از
تمام كوچه‌هاي بچه‌گي‌ست
صدايِ گرم ِ چاي و داغ ِ نان و حرمتِ نمك!
كسي دگر مرا به نام ِ كوچكم صدا نمي‌زند
كسي به شوق ِ لهجه‌ي قديمي‌ام
مرا به نام كودكي صدا نمي‌زند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر